Gece Karanlığı

Uykusuzluk çoğu zaman can sıkıyor, ama bazen güzel de olabiliyor. Yazarken hoşuma giden, sevdiğim birkaç deneme mısrası:

Yıllar süren uykusuzluğun ardı nasıl gelir?

Birinci ihtimal:

Güneş doğar doğmaz vururken ılık şavkını başıma

Şafak sökerken, vaktiyle beraber derimi

Can kaybeder kendini bir umut denizinde

Yaşamı hatırlatan

ya da bir nefes hırıltısında annenin

Ölümü hatırlatan

Deriler sıyrılırken kemiklerden

Duyulur bir ses en derinden:

“Yardım et, sabah oluyor her yerde

Yardım et ey güzel, oluyor buraya uğramayan sabah.”

Seher vaktinin ötücü kuşları suskun

Kargalar muhtemel hilkat sebeplerini çığırıyorlar renkleriyle

ve çırpıyorlar kapkara kanatlarını karanlığa doğru

Gelmeyen sabahı haber verirmiş

Dinmeyen hırıltıyı ölümle sonlandırırmış gibi.

//

Amenna;

Toprağın şanı boldur, bahşolunduğu nimeti gibi

Hasıl eder kendinden Halık’ın tek sözüyle bizi

Elde avuçta varolan her şeyin sonu elbet

Ona dönecek, kalubeladan beri olduğu gibi

Fakat soracak nefis: Ey toprak!

Verdiğin ömür henüz bu kadar sıcakken

Ellerim hissederken dokunamadıklarını bile

Ölümün hırıltısı bu kadar acımasız olmak zorunda mı?

Saçtığın ekmek kırıntıları bile toplanmadı masadan

Nedir bu acele, buradayız biz gitmeyiz bir yere

Ne olur ki acı çekmese bir ana gönlü daha

//

İkinci ihtimal:

Görmeyeli gencelmiştir sabahın belirsiz yüzü

Diriliğinin verdiği güvenle

Gökyüzünü maviliğe boyayan deniz

Yeryüzünü gerçeklikle boğuyordur yine

Aldatan güneşin gölgesinde

Gecenin dürüstlüğünden bihaber küfreden sarhoşlar gibi

Akıtıyordur suyunu hayatın can evine

Ve basıyordur tuzlu küfrünü kalbin yaresine

Bir yengeç hırçınlığıyla döndüğü taşın etrafını

Sarıyordur bir hüzün

Kim bilebilir ki bu yağmurlar, bu gündüzler geceler

Dönen dünya, duran bedenler ve susan sevgililer

Sadece yengecin bir taşın etrafında dönmesindendir

Ve belki de bir yengeci durdurabilmenin tek yolu

Etrafında döndüğü taşı ortadan kaldırmak, ve

Kıskacındaki kumu alıp ömür saatine dökmekle

Yok etmektir gece-gündüz arasındaki acımasız farkı.

//

Bilmem gürül gürül çağlayan yağmur mudur bizi korkutan

Gecenin karanlığında

Yoksa parıldayan güzelliği midir

Her bir damlayla bütünleşmiş bir diğerinin

Birbirlerine bakarak inmeler ve göğe bakarak düşmeler

Ayrılmalar, zerre zerre işlenen birer ilmek her damlanın ruhuna

Birleşmelerse birer tören

Sitemin nutuk attığı kürsüde.

//

Çok sevdiğim Alper Gencer'in, şu güne kadar okuduğum tüm şiirler arasında bana göre yazılmış en dokunaklı mısralardan birkaçını koyayım da, sayfanın kalitesi yükselsin biraz. Tamamını okumanız için iyi bir sebep:

“…

Sen belki tanımazsın ama ben senin için ölürüm!

Sen beni tanımazsan ben zaten ölüyüm!

Bir Allah’a bir anneme sonsuz itimadım var

Herkes beni yarıyolda bırakıyor Ya Ali!

Herkes beni yarıyolda bırakıyor bu çok zor!

Alper Gencer”