Soğuk

Kelimeler dosttur suskun insana

Bundandır konuşmamalar

Yalnız kalmanın dayanılmaz korkusu

Bir kement bağlar boyna

Ve atar insanı dipsiz kuyuya...

/

Neden susar İstanbul

Barındırırken tüm sözcükleri semasında

Dökse içini damla damla yüzlere

Kalmasa ıslanmamış bir zerre,

Söylenmemiş bir kelime bile.

/

Tanışır soğuğumuz bizim

Ocak soğuğu süpürürken kedileri apartmanlara

Vapurlar üfürürken son dumanlarını

Vururken aşınır bir çift parmak

Bir çift söz açacakken kapıyı

Nedendir bu ısrar?

Dalgaların çarpmasın yüzüme, her biri birer şille

Dur daha konuşacağız seninle birer şehir gibi

Sen ki dizilmiş adına binlerce mısra

Kılıçtan geçmiş aşklar sana varmak, seni almak için

Ya ben

Ben ki, ben, ben bir hiçken

Bir rüzgarın bile kesiyorken sözümü

Konuşmak ne fayda.